Kościół wzniesiono pod koniec XIII w. Nawę i wieżę dobudowano w l. połowie XIV w. Obiekt był zniszczony w 1410 r. oraz w czasie wojny 13-letmej. Odbudowano go w połowie XV w. W tym czasie dokonano przesklepienia prezbiterium. Po spaleniu przez wojska szwedzkie kościół został ponownie odbudowany w 1656 r. Odnowiony w 1885 r. W latach 1992-1993 przeprowadzono remont dachu wieży.
Kościół gotycki. Orientowany. Murowany z kamienia i cegły. Szerszy i wyższy, jednoprzestrzenny, prostokątny korpus z 4-kondygna-cyjną, kwadratową wieżą, od zachodu przechodzącą od III kondygnacji w ośmiobok, i 2-przęsłowym kamiennym prosto zamkniętym prezbiterium z zakrystią i składzikiem przy ścianie północnej. Przy ścianie południowej korpusu neogotycka kaplica Mieszkowskich zbudowana w 1904 r. na zrębie murów dawnej kruchty gotyckiej. Naroża korpusu i prezbiterium oskarpowane. Ściana wschodnia prezbiterium tynkowana, zwieńczona szczytem schodkowym ze sterczynami z końca XIII w. Ścianę zachodnią wieży zdobi ostrołukowy, wielouskokowy, profilowany portal z l pół. XIV w. Część ośmioboczna zdobiona tynkowanym fryzem opaskowym i półkoliście zamkniętymi blendami. Wieża kryta dachem namiotowym (dachówka mnich-mniszka), korpus, prezbiterium i kaplica osobnymi 2-spadowymi dachami (dachówka esówka), zakrystia wraz ze składzikiem kryte dachem pulpitowym.
Wnętrze korpusu przekryte stropem prawdopodobnie z 2. połowy XVII w., w prezbiterium i pod wieżą sklepienie krzyżowo-żebrowe, w zakrystii sklepienie kolebkowe.
Wystrój wnętrza pochodzi z końca XVIII w. Składają się nań rokokowe: ołtarz główny, ołtarze boczne, ambona, konfesjonały, krucyfiks. Późnorenesansowe ławki są z 1. połowy XVII w. Drzwi do zakrystii i granitowa kropielnica są średniowieczne. Na uwagę zasługuje także żeliwny krucyfiks z 1886 r. Organy o zewnętrznej oprawie neobarokowej i współczesnym jej wyposażeniu (z końca XIX w.), zbudowane przez firmę Julius Witt, Danzig (Gdańsk); instrument: traktura mechaniczna, wiatrownice mechaniczno-stożkowe, 9 rejestrów, l manuał + pedał, miech fałdowy. Ciekawe jest również rokokowe wyposażenie złotnicze: monstrancja z 1757 r., świecznik ołtarzowy z 1792 r., kielich mszalny z 3. ćwierci XVIII w. Pacyfikał z 2. połowy XIX w. oraz wiszący świecznik korpusowy z przełomu XIX i XX w.
Zabytki przemieszczone: w Muzeum Diecezjalnym w Pelplinie pozostają: Pięta z XV w., płaskorzeźba św.Weronika z 1400 r. oraz krucyfiks gotycki z pocz. XV w.
